Zaterdag 14 april Palo Duro Canyon State Park

 



Vannacht voor mij een onrustige nacht. Nadat Jan er een deken bij gepakt had ging het beter. Voor we opstaan eerst de verwarming aan en als de tent een beetje op temp is, opstaan. De thermometer ligt nog in de koelkast en geeft ongeveer 7⁰ aan. Er zit wel ijsvorming op het koelelement, dus we kijken het vandaag nog even aan. Fingers crossed. Helemaal vertrouwen doen we het niet. 
Vanochtend willen we wat in het park kijken, we moeten re-inchecken en op weg naar het paardrijden vanmiddag, tanken. Hopelijk gaat de wind in de loop van de dag nou eindelijk eens liggen. 's Avonds en 's nachts is het rustiger, maar ik ben er klaar mee. Het wordt een frisse dag. We hebben geen actueel weerbericht, verstoken van de bewoonde wereld als we hier zijn, maar het laatste wat we hoorden was dat het vandaag max. 55-60⁰ (12,7 - 15,5) wordt. Misschien is er iets in het visitor center. 
We zitten net aan tafel als ik in de verte iets zie bewegen. Dan gaat altijd spontaan de antenne uit. Een kalkoen! 2, zegt Jan. Als een speer een dik vest aan, camera mee en erop af. Bij plek 9 blijken er een heleboel te zitten, een stuk of 8. Een mannetje is op vrijersvoeten en showt al zijn veren aan zijn harem. Prachtig. Het is wel enorm koud aan de handen in de wind, maar dat hebben we ervoor over. Achter ons horen we ook geklok. Daar loopt een eenzaam mannetje te mokken. Waarschijnlijk heeft hij verloren en is hij uit de groep gegooid. Dan worden de handen wel heel koud en gaan we snel naar binnen. Dat was een mooi opwarmertje 😃voor vandaag. 










Na het ontbijt rijden we de loop door het park en zien we een white tail deer. Het gaat goed vandaag. Verder is het een mooie route, maar zijn er geen bijzonderheden.









Dan naar de receptie voor de re-incheck. Onderweg missen we het bord voor het visitor center, dus gaan we nog even terug. Het valt niet mee om de deur van de camper open te krijgen tegen de wind in en hem vast te houden, dus Jan loopt om en houdt hem tegen. Het visitor center/giftshop is met name informatief m.b.t. de geschiedenis van het park, of liever gezegd van de canyon. We zien een interactief weather channel en zien dat het vandaag zonnig blijft, veel wind en in de lower 60's. Vannacht kans op nachtvorst, dus de tanks legen en water afkoppelen. Morgen zou het beter moeten zijn. De wind moet vanavond gaan liggen en morgen wordt het 74⁰ (23,3). Dat is lekker. We vinden mijn blikjes lippencrème van Medicine of the People en slaan in. Er hangt ook een mooie tas, maar ik vind de schouderriem te kort. Nog even verder kijken. 












Om een uur of 11 rijden we het park uit richting Amarillo om te tanken. Bij de Valero is het het maar $ 2,35, dus dat is niet slecht. Terwijl we op onze beurt wachten zien we de luifel boven de benzinepomp vervaarlijk heen en weer gaan in de wind. Hopelijk blijft hij hangen totdat wij weg zijn.



We rijden verder naar Cowgirls en Cowboys in the West. De Los Cedros Ranch ligt aan het eind van een onverharde weg tussen de plains waar de wind steeds harder over lijkt te waaien. Het is er uitgestorven. We kijken rond en eten in de camper een boterham. We zijn sowieso te vroeg. Dan komt Jan op het idee om te kijken of het wel doorgaat. Op de camping hadden we immers geen bereik. Het blijkt inderdaad afgelast te zijn. De mail zegt: "Cancelled due to dangerous winds." Verbaast ons niets. Het is ons niet echt gegund om in Amerika te gaan rijden. In 2014 was het afgelast i.v.m. de moesson en nu om de storm. Dan moeten we toch nog een keer naar de States. Overmacht!













We gaan richting Amarillo op zoek naar een supermarkt. Er is wel een voordeel, want de koelkast doet het weer. Jan heeft hem gereset en we hopen dat hij het blijft doen. Koude melk is toch een stuk lekkerder dan lauwe. Het valt niet mee om een supermarkt te vinden, maar uiteindelijk zien we een Walmart. Vooruit dan maar. Om 13.38 uur is het 47⁰ (8,3). Chillfactor? Veel. Ik denk dat ik nooit echt een fan van de Walmart wordt. Ze hadden niet eens ons ijs. En beleg was ook behelpen. 180 soorten ham en bologna, maar dat was het ongeveer. We wilden ook iets nasikruidenachtigs hebben, maar de Aziatische afdeling was zeer minimaal. Volgende keer hoop ik op een andere supermarkt. Op de parkeerplaats naast de Mac maken we gebruik van hun wifi en sturen weer wat foto's naar huis.

Op de camping gaan we gezellig zitten kletsen. We wilden eigenlijk lezen, maar dat kwam er niet van. Helemaal niet meer toen ik opeens 2 herten zag lopen. De camping is vanaf ons tot aan de weg helemaal leeg en dat scheelt waarschijnlijk. Snel naar buiten, waar de temperatuur iets gestegen leek. Ik maak een paar foto's van de herten en Jan is net te laat, want ze gaan de struiken in. Hij gaat via een paadje "achterom" en ziet ze nog . Ik kom even later en met gebarentaal maakt hij duidelijk waar en hoe. Een is gaan liggen, de ander staat nog. Wat een geweldige schutkleur hebben ze toch. We blijven een poosje en dan gaat de andere ook liggen. Zo maar waar wij bij zijn. Heel bijzonder, want als er iets zenuwachtig is, is het wel een hert. We voelen ons vereerd. Vrijdag de 13e is duidelijk voorbij, want de koelkast doet het nog en het ventilatortje boven de keuken doet het ook nadat Jan er wat aan gefrutseld heeft. 













Wat is het toch heerlijk op een camping. Nu komen er aan de overkant mensen staan met een kabouterformaat caravan. Je kunt er niet in staan, want daar is hij te laag voor. De deur zit opzij en de achterkant is krom, dus daar komt in elk geval geen tent aan. Ben benieuwd wat het wordt. Het is eigenlijk gewoon een harde koepeltent op wielen. Het kan toch open aan de achterkant! Het heeft stroom en een dakluikje en een soort onderzeeërdeurtje aan de zijkant. Ze zijn er maar druk mee. Wij denken dat het het eerste uitprobeerweekend is. Dat zie je toch niet in een hotel.
Dan horen we weer een kalkoen achter op onze plek. 
We doen een pizza in de oven die aan de onderkant verbrandt en tijdens de afwas loopt er een hert achter de plek van de buren. 

Dan gaan we de tanks legen. Die met schoon water is nog voor 2/3 vol en het duurt een eeuw voordat die leger wordt. Als de gray en black water tanks vol zijn gaan we naar het dumpstation en herhalen de procedure daar nog een keer. Weer terug naar de plek rijdend zien we de 2 herten van vanmiddag (een donkere en een wat lichtere) op het veldje lopen. Het is een hertige dag. 
Dan zetten we de camper weer op de levelers, stroom eraan en binnen laat Jan het laatste water uit de leidingen lopen. Er lijkt geen eind aan te komen. Al met al zijn we bijna 1,5 uur bezig en het dumpstation is echt vlakbij. 
De rest van de avond lezen we. Ik lees mijn boek uit: De leugens van Lance (Armstrong). Echt ongelofelijk.