 | ||||
| Dit is niet de Trumpvogel, maar de Red Cardinal. Zingt ook mooi overigens. |
Om 11 uur precies komt de downtown shuttle. We betalen $ 10,- per persoon en daarvoor mogen we vanavond ook weer mee terug. We krijgen geen kaartje of betaalbewijs. We kunnen vanavond gewoon, op het halve uur bij de halte, die geen halte is, gaan staan en dan kunnen we instappen. Heel bijzonder.
Het is een stuk verder rijden dan we dachten naar Downtown Nashville. Zoals het een goed Amerikaan betaamt vertelt chauffeur Timmie van alles over wat er te beleven is. Alles aan Broadway tussen 1st en 5th Street en de zijstraten staan in het teken van muziek. In vrijwel elke kroeg is er van 10 uur 's ochtends tot 3 uur 's nachts live muziek. Soms start het wat later. Veel countrymuzikanten proberen via deze weg om door te breken of toch op z'n minst er enigszins van te kunnen leven. Alles is gratis. Je kunt de kroegen in en uit zoveel je wilt en het is niet eens direct verplicht een consumptie te bestellen. Als de muziek je bevalt blijf je zitten, of staan als het druk is, en wordt een fooi aan de band op prijs gesteld. Als het niet bevalt ga je door naar de volgende kroeg. Het valt ons op dat het overal behoorlijk druk is. Het is dan ook Springbreak. Bovendien ligt de halve stad overhoop i.v.m. bouwwerkzaamheden, waardoor het er niet overal even leuk uitziet, terwijl het er eigenlijk wel leuk uitziet.
Bij de kassa voor de Old Town Trolley staat een lange rij. De bus rijdt maar tot 5 uur en we willen ook naar de Country Music Hall of Fame en die is ook maar tot 5 uur open. We besluiten de bus te skippen en gaan zelf op onderzoek uit.
Het museum is vlakbij en daar gaan we eerst heen.
Er staat best een rij bij de kassa. Jan krijgt seniorenkorting 😃😩. Het is een enorm gebouw met 2 verdiepingen. Je begint boven en loopt dan door de jaren heen naar beneden. Wij nemen alleen general admission, geen extra's. Er is een enorme hoeveelheid informatie, memorabilia, kostuums, auto's en wat niet al van de begintijd van de country muziek tot de moderne country. Overal is muziek te horen.
 |
| The circle will be unbroken |
 |
| The "Batman building" |
Het is wel druk, maar alles is goed te bekijken en bijna 2 uur later hebben we erge honger en gaan we naar Broadway op zoek naar een tent met leuke muziek en lekker eten. We kiezen voor Rippy's. Boven is plaats. Het blijkt een gezellige tent te zijn met een uitstekende band met 3 heren. Geen idee hoe ze heten, maar we vonden ze erg goed.
De meeste artiesten spelen zo'n 3 uur en dan komt er weer een ander. We nemen een local beer: Tennessee Southern Wit Bier. Erg lekker. Allebei een full slab ribs met 2 sides en die smaken uitstekend. We zullen de hele vakantie niet meer zulke lekkere ribs eten. Fall off the bone. Je drinkt het bier gewoon uit de fles en het bestek is van plastic, evenals het mandje waar het eten in zit. De bediening is uitstekend. We genieten volop.
Tegen het eind van hun gig komt een van de bandleden persoonlijk alle tafels langs om iedereen een hand te geven en te vragen of er verzoeknummers zijn. Tegelijk neemt hij de fooi in ontvangst. Heel slim. Zo zegt niemand nee natuurlijk. Hij vraagt waar we vandaan komen. The Netherlands. Oh, that's a long walk 😄. We vertrekken voordat ze klaar zijn met alle verzoeknummers. We wandelen over Broadway en de zijstraten en kijken hier en daar in een kroeg. Dan zien we de Boot Barn. We gaan naar binnen en zo waar slaag ik voor een paar lage western laarsjes. Incl. onderhoudsmiddel een rib uit je lijf, maar dan heb je ook wat. Hartstikke mooie kwaliteit.
Na wat omzwervingen strijken we neer bij Layla's. Bijna niet te zien door de steigers ervoor en de opbrekingen op de weg, maar het is een leuke, lange, smalle kroeg. Een 6 mans/vrouwsband speelt en bevalt ons wel. Heel anders dan vanmiddag. Met name 2 meiden kunnen akelig goed viool en banjo spelen. Ook hier smaakt het wit bier zonder glas uitstekend. Het hele plafond hangt vol met Amerikaanse en Canadese nummerborden en 1 Nederlandse 😄. Als hun gig voorbij is breken ze gewoon op en missen naar onze mening een hoop inkomen.
We wandelen ook nog over de Cumberland River Pedestrian Bridge. Hier is als kunstproject muziek te horen die geïnspireerd is op de wind en de stroming van het water. Heel bijzonder. Klinkt een beetje buitenaards.
If you've taken a walk across Nashville's pedestrian bridge, you've noticed something new. "The music that you're hearing right now is a piece that I wrote called Wade [Music for River & People]. It's an interactive music installation that takes the data from the flow of the river and translates it into music," said Aaron Doenges.
Het wordt langzaam tijd om richting de Ryman Auditorium te gaan. Om 7 uur begint de show Country Classics.
De Ryman is in 1885 begonnen als kerk met veel gospelmuziek. Tegenwoordig is het alleen nog een concerthal, maar de kerkbanken staan er nog en er zijn ook glas in loodramen. Echt lekker zit het dan ook niet. Het is best krap en helemaal vol. Tussen de optredens door zijn er ter plekke ingesproken commercials voor Humana en Dollar General. De spreker heeft zo'n echte warme, ronde, Amerikaanse stem. Verschillende artiesten brengen 2 of 3 nummers.
Voordat we naar binnen konden was er een uitgebreide tassencontrole en moesten we door poortjes alsof we op een vliegveld waren.
Tussendoor vertelt de host en net als op de radio zijn er prijsjes te winnen. Waarschijnlijk hebben die mensen zich via de radio aangemeld. Het is een afwisselend programma. Een gospelsong wordt door de hele goegemeente uit volle borst meegezongen, vooral door de mevrouw achter ons. Niet dat ze slecht zong, maar wel hard. Ze overstemde zowat het hele theater.
Om 9 uur was het afgelopen en gingen we op zoek naar wat te eten. Het plan was om de shuttle van half 11 terug te nemen. Daarom zochten we iets op 2nd street, zodat we snel bij de halte zouden zijn. Toen we 2nd street op liepen stonden er een stuk of 3 Cinderella-koetsjes, verlicht met lampjes (super kitsch) en een muildier ervoor. 1 had nog een beetje een passend wit paard. Echt lachen. Amish 2.0.
We stapten bij The Stillery binnen. Daar was nog plaats aan de bar. Hoewel we niet omvielen van de honger, hebben we allebei wat besteld. Achteraf hadden we beter 1 kunnen delen. Dat kan hier tenslotte. We keken zo de open keuken in en zagen dat het halve restaurant Mac & Cheese bestelde. Wij niet. Jan had een hot chicken sandwich en ik catfish (meerval) and chips. Het smaakte uitstekend, maar het was wel een enorme berg en het moest ook vrij snel verorberd worden, anders hadden we pas de bus van half 12 kunnen nemen. Bij de bushalte kwamen we Nol en Ingrid tegen, dus zijn we gezellig kletsend naar huis gereden. Op de camping elkaar een goede reis en veel plezier gewenst en ons nestje opgezocht.