Maandag 23 april Las Vegas - Amargosa Valley



Bij een temperatuur van 74⁰ (23,3) vertrekken we om 5 over 8 naar El Monte. Alles wat we over hadden hebben we in de auto gegooid. We moeten het later toch nog goed inpakken als we naar huis gaan. Bij het legen van de tanks vloog de houder van de sewerslang van de camper. Uit de slang geschoten. Gelukkig was het schoon water. We gaan tanken wat een kleine eeuwigheid duurt. Wat loopt die pomp langzaam zeg. Vooraf moest opgegeven worden voor hoeveel we wilden tanken. Jan dacht $ 75,-, maar de benzine is hier een stuk duurder dan we gewend waren, dus dat was niet genoeg. Toen heeft hij er $ 30,- bijgekocht. Hij was wel vol, maar net niet helemaal afgetankt. We vonden het goed genoeg, want hij was bij het ophalen ook niet helemaal vol. Vanaf daar was het een mijl of 7 naar El Monte.

We waren de enigen en we moesten zelf de camper leeg maken v.w.b. de keukenspullen en het linnengoed. Nou ja zeg! Wat is dat nou voor service?? Dat hebben we bij Cruise America nog nooit meegemaakt. Daar lever je de sleutel in, ze kijken of de benzinetank vol is, hoeveel er op de generator staat en of je niet een gigadeuk gereden hebt en that's it. O ja, de voorruit is ook altijd onderwerp van inspectie. Al deze dingen deed Sandra, die niet echt vriendelijk was, hier ook. Toen we de geconstateerde gebreken doorgaven, ontdooide ze een klein beetje (vermoedelijk was ze nog niet helemaal wakker). We hadden aardig wat meer mijlen gereden dan we ingekocht hadden (435 of zo) en ter compensatie heeft ze die niet gerekend. Dat scheelde mooi $ 156,-. Dat viel mee, dus ze krijgt het voordeel van de twijfel. We zijn nog niet echt enthousiast over El Monte.

Om 10 over 9 vertrekken we weer met alleen de auto. Alles bij elkaar heeft het 25 minuten geduurd. 
De lange, min of meer rechte weg naar Death Valley is redelijk saai. Reizen in een auto is toch heel anders dan in de camper. Ik ben het vakantiegevoel een beetje kwijt. Het voelt meer als van A naar B rijden, ondanks dat we nog een hoop leuke dingen tegemoet gaan. 

De laatste 10 mijl voor Death Valley rijden we achter een oversize load. Dit gaat heel langzaam. Dommie stuurt ons op een gegeven moment linksaf, maar dat slaat weer nergens op. Dit is een schoolterrein. Ergens moesten we wel links, maar niet hier. Dat is duidelijk. 






We komen eerst langs Rhyolite. Een ghost town die in 1904 ontstaan is. In de hoogtijdagen woonden er tussen de 8000 en 10.000 mensen. Al in 1916 was de plaats bijna volledig verlaten. Tegenwoordig is het grootste deel van de spookstad verdwenen, maar er bevinden zich nog overblijfselen van de plaats. Dat zijn onder andere een aantal muren van een bankgebouw, een aantal muren van het schoolgebouw, een deel van de voormalige gevangenis, het stationsgebouw en het "Bottle House" bestaande uit 50.000 flesjes. Dat laatste gebouw werd in 1925 gerestaureerd door Paramount Pictures voor de film The Air Mail. Recentelijk, op 20 september 2014, brandde een houten voormalige winkel af na te zijn getroffen door de bliksem. Het verbaast ons hoe vervallen de stenen gebouwen zijn in zo'n korte tijd. 













Als we Death Valley inrijden valt het ons op dat er nergens gecontroleerd wordt of je betaald hebt. Er zijn verschillende self pay palen, maar geen loket en ook, als we later in het visitor center zijn, is er daar geen controle. Wij hebben de America The Beauthiful Annual Pass, die voor ons altijd de Golden Eagle Pass zal blijven heten, omdat die zo heette toen we voor het eerst naar Amerika gingen, dus wij zijn hier legaal. 

We komen langs de zandduinen, apart maar niet zo groot als de great sand dunes. Hier staat een bus met Aziaten, dus het is er behoorlijk vol. We blijven dan ook niet lang.








We gaan eerst naar Stovepipe Wells. Daar is alleen de general store open en daar kopen we een uiterst klef, smakeloos broodje voor een hoop $$. Dit helpt niet het camperloze gevoel te verdringen. We kunnen wel lekker in de schaduw buiten zitten. 




Daarna gaan we eerst verder richting het westen, maar besluiten te keren en naar Furnace Creek te gaan en verder zuid. Eigenlijk stond dit stuk voor morgen op het programma, maar dan hebben we een lange reisdag, dus dit komt wel goed uit zo.

Na Stovepipe Wells gaan we even naar de Harmony Borax Works Interpretive Trail, (400 meter loop). Via een verhard pad kan je rondom de overblijfselen van het fabriekje lopen. Borden naast de trail geven meer informatie over dit stukje geschiedenis. 












In het visitor center is een expositie over Scotty's Castle. Daar kun je nu niet komen, omdat de weg nog steeds afgesloten is na overstromingsschade in 2015 en zal dicht blijven tot 2020. 
On October 18, 2015 the Death Valley area was hit by a significant rain storm, receiving nearly 3 inches of rain as the storm stalled over the Grapevine Canyon area for five hours. Flash flooding struck Scotty's Castle, leaving mud and debris stacked along the perimeter of the structures, up to a foot high inside the visitor center, and the access road to the property was destroyed. The flood caused the property to be closed for an extended period of time while repairs to the property are carried out and a new access road is built. The NPS has stated that the castle itself is not likely to re-open to the public until 2020, though "flood recovery tours" of the grounds are scheduled until April 14, 2018.
Daar stond vermeld dat, tijdens de bouw in 1922, de werklui voornamelijk uit Indianen bestonden. Zij verdienden $ 3, per dag. Blanken verdienden meer, maar moesten zelf kost en inwoning betalen. De tegelzetters verdienden het meest: $ 11,- per dag. Best veel voor die tijd.
Het is daar 106⁰ (41,1).

Volgende stop is Devil's Golf Course. Het ziet er heel anders uit dan in 1995 en dat is niet omdat we hier nu legaal zijn. Toen was het allemaal spierwit en nu is het donkergrijs. Eronder en ertussen zit natuurlijk wel wit zout, maar doordat het waarschijnlijk lang niet geregend heeft is het niet schoon gespoeld.









Toen was het wel mooier. Het is wel leuk om het zout te horen "poppen". Dit komt door het uitzetten en barsten van de zoutkristallen. Wij vonden het overal relatief druk. Vast omdat de temperatuur nu draaglijk is t.o.v. de zomer.

Verder naar het zuiden stoppen we bij Badwater, het laagste punt van Noord Amerika. Dit is nieuw voor ons. Het lijkt in eerste instantie niet bijzonder, maar water, 85,5 m onder zeeniveau in een hete woestijn is toch een vreemde ervaring. Vroeger was dit een binnenzee. Het water is verdampt en zo is de zoutvlakte ontstaan. Op de berg staat een merkteken waar zeeniveau is. In het poeltje denkt Jan een Badwaterslak te zien, maar deze wil niet poseren voor de foto. Het is ook maar een heel klein beestje. We lopen een stukje de zoutvlakte op. Wat een ruimte!










In het midden, halverwege de berg, het bordje met "zeeniveau"
Op de terugweg gaan we via Artist's Drive. Deze hebben we 23 jaar geleden ook gereden en onze eerste indruk is, dat het heel anders is nu. Hebben ze de weg omgelegd? Er is een parkeerplaats met een wandelingetje naar een uitzichtpunt, niet ver van het begin. Wel een mooi uitzicht met bergen in alle kleuren. Het is niet te warm hierboven. Precies goed.
Verderop herkennen we de weg weer. Hier is het smaller, met meer bochten, met aan 2 kanten bergen. Steeds weer andere kleuren. Heel mooi.





















We hoeven niet te denken of we Dante's View doen, want die weg is afgesloten voor onderhoud. Jammer, vorige keer kon het niet door de camper, nu hebben we een auto en kan het nog niet. Qua tijd komt het wel goed uit.
Als afsluiter nog even naar Zabriskie Point. Ook een bekende voor ons en toch ook niet. Vroeger kon je hier helemaal bij het uitzichtpunt parkeren. Dit moet nu beneden en dan moet je een stuk omhoog lopen. Ook het muurtje is volgens ons hoger gemaakt.

















We denken nog een heel eind te moeten rijden naar het hotel, maar dat blijkt mee te vallen. Vrijwel meteen na de grens met Nevada links ligt de Longstreet Inn & Casino. En dit is me toch een leuk hotel! We worden uiterst vriendelijk ontvangen door Andrea. Bij het invullen van het registratieformulier moet ze eigenlijk een ID of paspoort hebben. De pas ligt nog in de auto. Jan zegt dat hij hem wel even gaat halen, maar dat is niet nodig. Ze gelooft het wel. Het rijbewijs bekijkt ze met een half oog. De gegevens van de auto moeten we maar zo goed mogelijk invullen: kenteken, merk en staat. Ik vul, uit mijn hoofd, in: KIA, Nevada en naar ik denk, 369 D 39. Dat is goed, want in elk vakje staat wat 😄. Geweldig. We krijgen kamer 207. Je moet eerst naar boven en dan naar beneden om op de 2e etage te komen. Lekker logisch :-). Het is een zeer ruime, nette kamer. Wij hebben geen klagen. Het bed lijkt ook goed. Even een biertje, douchen. Ehhh, de kraan zit ondersteboven. Als je hem helemaal op koud zet, heb je heerlijk warm water, met een harde straal. Dan gaan we beneden eten. Zoek zelf je plek maar uit. Heel on-Amerikaans. Wij willen graag het ribeye-menu, maar met een biertje i.p.v. de inbegrepen softdrink. Natuurlijk kan dat, maar dan moet je het wel zelf aan de bar in het casino halen en meenemen. Ook hier zijn ze heel vriendelijk, alleen de barkeepster heeft er niet zo'n zin in vandaag. Het eten is eenvoudig, maar van goede kwaliteit. Het smaakt uitstekend. Ribeye, baked potato en toe warme pecan pie.

We lopen na het eten nog even door het casino en genieten. Als je langzaam loopt doe je er max. 10 minuten over. Het ziet er heel gezellig uit. Er is ook een RV Park achter en als we ooit weer eens in de buurt zouden zijn, gaan we daar absoluut staan. 



















Om 9 uur nemen we een wijntje op de kamer, want we hebben nog een heleboel en dat is zonde om weg te gooien. We zijn tenslotte Hollanders. Voor $ 5,- huren we een koelkastje. Toch wel fijn om morgen wat koele drankjes te hebben en mijn melk mag natuurlijk niet zuur worden. We zetten nog even CNN aan en het is geweldig hoe ze daar ongezouten hun mening geven over Trump. Opvallend hoe anders die was toen ze vertelden over Bush sr. die op de intensive care ligt en de begrafenis van Barbara Bush afgelopen zaterdag.