Om half 9 stappen we de camper uit en om 11 uur zijn we terug. We hebben de Eagle Point Trail gelopen en over de weg terug. In totaal zo'n kilometer of 8 en inderdaad, geen bizons. Wel allerlei tekenen dat ze er geweest waren, maar daar heb je zo weinig aan. Wel zagen we 2 herten, maar die hadden ons eerder gespot dan wij hun, dus renden ze hard weg en konden we geen foto maken. Het was een leuke trail.
Het weer is goed om te lopen, een graad of 17 gemiddeld. Gisteren was het veel te warm geweest. We gaan heuveltje op en heuveltje af, maar het is niet te moeilijk. We hebben zicht op de rode rotsen van de canyons.
 |
| Geen wild in zicht |
Als we op gelijke hoogte met de vlakte komen, giert de wind om ons heen. Het gaat maar door. De trail is 2 mijl. Je kunt niet rond lopen en moet dus of dezelfde weg terug, of langs de weg. Wij kozen voor het laatste in de hoop daar wild te zien. Maar ook daar niks.
Als we terug zijn gaan we douchen en daarna rustig op weg naar Palo Duro Canyon State Park. Dat is een kleine 2 uur rijden en om kwart voor 12 rijden we van de camping. Omdat de dakluikjes enorm rammelen in de wind, terwijl we ze niet open gehad hebben, stoppen we om ze te checken. We kunnen ze inderdaad wat vaster dicht draaien. Zeker los getrild. Dan zien we, verderop in het veld, een kudde van een stuk of 10 bizons. We proberen wat foto's te maken, maar met deze wind is je toestel niet stil te houden. Schuilend achter een gebouwtje gaat het wat beter. Mission accomplished!
Dan de volgende uitdaging. Zorgen dat de deur niet uit zijn voegen waait. Met veel moeite kan ik hem met 2 handen vasthouden, maar dat stapt moeilijk in mag ik wel zeggen. Jeez, ik ben nu wel een beetje klaar met die wind. Het lijkt wel erger te worden i.p.v. minder. En we moeten 2 uur rijden over die kale vlaktes. Arme Jan. Ik zal blij zijn als we er zijn en dan ook nog alle onderdelen hebben. Normaal gesproken rijd je in de auto met je handen op 10 voor 2 op het stuur om rechtdoor te rijden. Hij had ze op 6 uur precies om recht te kunnen blijven. De vrachtauto (van FedEx) die voor ons rijdt, rijdt helemaal schuin. Vreemd gezicht. Toch gaat hij rechtdoor. In een dressuurproef zou hij hoge cijfers krijgen voor de zijgangen.
De koelkast doet niet wat hij moet doen. Alles is lauw wat erin staat. De vriezer doet het wel goed. Jan denkt dat het komt doordat de zijkant helemaal open ligt. We kijken zo op het islolatiemateriaal. Maar even ergens wat schroeven of zo zien te halen en dan het hele stuk van boven tot onder dicht rammen. Kijken of dat helpt.
In Silverton bij de Dollar General een soort Good Noodles gekocht, want ze hadden geen brood en ook niet iets wat erop leek. Op de parkeerplaats even de generator aan, zodat we de magnetron kunnen gebruiken. Geen 3 sterren maaltijd, maar goed eetbaar en het vult. Dan weer de storm in, die we schuin links voorop hebben staan.
We hebben deze vakantie al heel veel doodgereden dieren gezien, waaronder een aantal die we nog niet eerder gezien hadden, zoals een wasbeer, opossum en een stinkdier. Nu willen we ze nog levend zien.
In Tulia lopen we een supermarktje in. Een oudere man komt net naar buiten en zegt: "Hi, how are you?" Net binnen is het: "Hi, how are you?". Bij de kassa: "Hi, how are you?" Ze vroeg waar we vandaan kwamen. The Netherlands. "Oh, I'm jealouse." Ehh, waarop? Nou ja, wij hebben inderdaad meer dan zij hier. Als je denkt dat je in Noord Groningen eenzaam kan wonen, dan moet je toch eens hier komen kijken. Wat een drukte daar in Groningen. Later bedacht ik dat ze vast heel blij was geweest met een klompjessleutelhanger, maar ik heb er geen moment aan gedacht. En we gaan er niet voor terug. Anyway. We hebben brood, schroeven en ducktape. Straks gaan ze er allemaal in 😄. Om 14.00 uur is het 63⁰ (17,2). Zonder wind zou dat niet eens onaardig zijn. We gaan hier de snelweg op en hebben daarmee de wind weer pal opzij. Pfff...
Om ongeveer kwart over 3 komen we aan bij Palo Duro Canyon State Park. We zijn benieuwd wat het is, want tot vlak voordat we er zijn, zien we alleen eindeloze plains. Die heb ik nu ook wel gezien. Iets voor de ingang vangen we een glimp op van de canyon. Bij de ingang staat al een bord Fire ban in effect. Hoe verrassend met deze wind en de droogte.
We checken in en omdat we 2 reserveringen hebben, eerst 1 nacht gedaan en later bedacht er 2 van te maken, moeten we morgen re-check-innen. Dan kunnen we gewoon dezelfde plek houden, vooropgesteld dat we voor 2 uur komen. Kost dan nog wel een keer $ 10,- park entree, maar ik weet niet hoe dat geweest was als het in een keer gegaan was. We rijden een eindeloos eind door het prachtige park. Rode rotsen om ons heen. We gaan steeds verder naar beneden naar de Hackberry Camp Area, naar nr. 12. Het is weer een uitstekende plek en hoewel het hier ook nog stevig waait, is het iets minder erg dan op de plains.
Als we aangekoppeld zijn repareert Jan eerst de koelkast. 5 schroeven erin en een flink stuk ducktape over de gleuf die overblijft. Hopelijk lost het het probleem op. Anders hebben we niet echt een koelkast.
Dan zetten we de stoeltjes, voor zo ver mogelijk, in de luwte en gaan nog even van het zonnetje genieten. We zitten net als we 2 spechten zien. Een met een rode stip op zijn kop en een met een gele. Dat leidt af, want dan moeten we natuurlijk foto's maken.
Dan betrekt het en gaan we douchen. Dat kwam er vanochtend niet meer van omdat ze aan het schoonmaken waren. We gaan lekker lui met een boek binnen zitten en Jan legt de thermometer in de koelkast. Na ongeveer een kwartier is het er 16⁰. Niet echt wat je noemt een koel-kast. Het vlees doen we dus ook maar weg en over de rest moeten we even nadenken. Hij zakt nog iets, dus we geven de moed nog niet op.
Het eten loopt ook niet helemaal zoals gepland qua timing. We kunnen niet bbq-en, dus moeten de drumsticks in de oven. Dat duurt langer dan verwacht, dus zijn mijn gebakken aardappels eerder klaar. Dan maar als voorafje met de sla erbij. De kip smaakt ook niet geweldig. Waarschijnlijk een plofkip.
Na het eten kijk ik naar buiten en zie een hele grote wilde kalkoen lopen bij het plekje van de buren. Snel naar buiten met het fototoestel. Brr, wat is het koud geworden. Geen weer meer voor een t-shirt en korte broek. Als ik naar buiten stap, zie ik dat de brandblusserhouder helemaal op half 7 hangt. De schroef krijgen we er niet meer goed in, dus halen we de blusser eruit en komt het probleem op het lijstje. Waslijst inmiddels. Het beest rent weg voor we een foto kunnen maken, omdat er wandelaars langskomen.
De koelkast lijkt echt kapot. Hij is om kwart over 8 nog steeds maar 13⁰. Het vriesvak doet het wel goed. Dat wordt bellen van de week, maar dat kost waarschijnlijk zo een hele of een halve dag met wachten tot er iemand komt. Die tijd kunnen we niet missen en we hebben er al helemaal geen zin in. We hebben hier overigens geen enkel bereik met de telefoon of wat dan ook. Helemaal niks, nada, nakkes. Echt in the middle of nowhere. Misschien, als we het zo kunnen regelen, dat er iemand naar de camping bij Santa Fe komt, en we El Morro overslaan, dat het dan nog enigszins te doen is.
We installeren ons met de laptop onder de dekens en kijken 2 afleveringen van Chicago.